ನಾನು ಭೀಮಾಶಂಕರ ತೇಲಿ, ನಮ್ಮೂರ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಹೆದ್ದಾರಿಯ ೧೩ ಮೇಲೆ ಬರುವ ಸಣ್ಣ ಹಳ್ಳಿ. ಒಂದು ಸುಂದರ ಸೀದಾ ಸಾದಾ ಹಳ್ಳಿ. ರೈತರಿರುವ ಹಳ್ಳಿ. ನಮ್ಮೂರಿನಲ್ಲಿ ಸ್ವಾಭಿಮಾನದಿಂದ ದುಡಿದು ಜೀವನ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡ ಜನರೇ ಜಾಸ್ತಿ! ನಮ್ಮೂರಲ್ಲಿ ಅವಾಗ ಹತ್ತನೆಯ ತರಗತಿವರೆಗೆ ಶಾಲೆ ಇದ್ದುದರಿಂದ, ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಅಲ್ಲೇ ಕನ್ನಡ ಮಾಧ್ಯಮದಲ್ಲಿ ಓದುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಹಳ್ಳಿಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಚಲಿತ ಆಟಗಳು ಎಂದರೆ ಕಬಡ್ಡಿ, ಸುರಮೆನೆ. ೧೯೯೦ರ ಆಸುಪಾಸಿನಲ್ಲಿ ಸರಳವಾಗಿ ಎಲ್ಲರೂ ಆಡುವ ಆಟ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಆಗಿತ್ತು! ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಆಡಲು ಒಂದು ಮೈದಾನ, ಒಂದು ಬ್ಯಾಟ್ ಮತ್ತು ಒಂದು ಚಂಡ ಇದ್ದರೇ ಸಾಕು! ಎಲ್ಲ ಊರಿನ ಯುವಕರ ದಂಡೇ ಆಡುವದಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತಿತ್ತು! ನಮಗೆಲ್ಲ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಎಂದ್ರೆ ಹುಚ್ಚು! ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ೭ಕ್ಕೆ ಹೋದರೆ ಟೂರ್ನಿಗಳು ಇದ್ದಾಗ ಬರುವುದು ಮತ್ತೆ ಸಂಜೆ ೭ಕ್ಕೆ. ಊಹಿಸಿ ನಾವು ಮನೆಗೆ ಬಂದಾಗ ನಮ್ಮ ಮನೆಯವರ ನಮ್ಮ ಮೇಲಿನ ಪ್ರೀತಿ ಹೇಗೆ ಇದ್ದಿರಬಹುದು ! (ಪಟಾ ಪಟಾ :))ಕೆಲವೊಂದು ಬಾರಿ ಅಪ್ಪ ಮಲಗಿದ ಮೇಲೆ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿದ್ದು ಇದೆ! ಇದು ಎಲ್ಲ ಗೆಳೆಯರಿಗೂ ಅನ್ವಯ!

ಪ್ರತಿದಿನ ಶಾಲೆ ಮುಗಿದ ನಂತರ , ಸುಮಾರು ೫. ೧೫ರಿಂದ ೭ ಘಂಟೆಯವರೆಗೆ ನಾವೆಲ್ಲಾ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಆಡುವ ಸಮಯ. ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಆಡಲು ನಮಗೆಲ್ಲ ಗೆಳಯರ(ಆಟಗಾರರ) ಕೊರೆತ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಕೊರತೆ ಚಂಡಿನದು! ಅವತ್ತು ನಾವು ಕ್ರಿಕೆಟ್ಗಾಗಿ ಬಳುಸುತಿದ್ದ ಚಂಡು “ಎಂ ಆರ್ ಐ”. ಅದರ ಬೆಲೆ ೧೦-೧೨ ರೂಪಾಯಿಗಳು. ಒಂದು ಚಂಡು ಖರೀದಿ ಮಾಡಲು ನಮಗೆ ಬರೋಬ್ಬರಿ ೧೨ ರೂಪಾಯಿ ಕೊಡಬೇಕು! ೧೨ ರೂಪಾಯಿ ಕುಡಿಸುವದಕ್ಕೆ, ಎಲ್ಲರೂ ೨೫ಪೈಸೆ, ೫೦ ಪೈಸೆ, ೧ರೂಪಾಯಿ , ಕೆಲವೊಬ್ಬರ ಹತ್ತಿರ ನೋ ಪೈಸೆ , ಹೀಗೆ ತಗೆದುಕೊಂಡು ೧೨ ರೂಪಾಯಿ ಕ್ರೋಡೀಕರಿಸಿ ಚಂಡು ಖರೀದಿ ಮಾಡಿ ಆಡುವ ಮಜಾ , ಅದನ್ನು ವರ್ಣಿಸಲು ನನ್ನಲ್ಲಿ ಪದಗಳೇ ಇಲ್ಲ. ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಆಡುವುದು ಮನೋರಂಜನೆಗೆ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ ಅದೊಂದು ಸಂಬಂಧಗಳನ್ನು ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ಬೆರೆಸುವ ಆಟ. ಆಡುವಾಗ ನಾವೆಲ್ಲಾ ಒಂದೇ ಎಂಬ ಭಾವನೆ ಸರಳವಾಗಿ ಬಂದುಬಿಡುತ್ತದೆ.

ಮೊದಮೊದಲು ಚಂಡು ೨-೩ ದಿವಸ ಬರುತ್ತಿತ್ತು. ೧೨ ರೂಪಾಯಿಯಲ್ಲಿ ೨-೩ ದಿವಸ ಆಡಿ ಮತ್ತೊಂದು ಚಂಡು ತರಲು ೧೨ ರೂಪಾಯಿ ಕುಡಿಸುವುದು ೩ ದಿವಸದ ನಂತರ , ಅದು ಹೇಗೋ ನಡೆದು ಹೋಗುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ ತದನಂತರ ಚಂಡು ಕೇವಲ ೪-೫ ಓವೆರ್ಸ್ ಒಳಗೆ ಒಡೆದು ಹೋಗುತ್ತಿತ್ತು. ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಅಲ್ಲೇ ಅಂಗಡಿಯಲ್ಲಿ ಹೊಸ ಚಂಡಿಗೆ ಉದ್ರಿ ಹೇಳಿ ಮ್ಯಾನೇಜ್ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಅದು ಬಹಳ ದಿನ ನಡೆಯಲಿಲ್ಲ. ಚಂಡು ಇರದೇ ಪಂದ್ಯಗಳು ಅರ್ಧಕ್ಕೆ ನಿಂತು ಹೋಗುತ್ತಿತ್ತು. ಕಾರಣ ಆಟಗಾರರು ಇರಲಿಲ್ಲ ಅಂತ ಅಲ್ಲ ! ಚಂಡು ಒಡೆದು ಹೋಗಿದೆ ಅಂತ. ಆದರೆ ನಾವೇನು ನಮ್ಮ ಪ್ರಯತ್ನ ಬಿಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಒಂದೆರಡು ದಿನ ಕಾಯ್ದು ಮತ್ತೆ ೧೨ ರೂಪಾಯಿ ಕುಡಿಸಿ ೨-೩ ಜನ ಅಂಗಡಿಗೆ ಹೋಗಿ ಅದನ್ನು ಕೆಳಗೆ ಮೇಲೆ ನೋಡಿ, ಕೆಳೆಗೆ ಪುಟಿಸಿ ನೋಡುವಾಗ, ಅಂಗಡಿಯವರು ನೆಲಕ್ಕೆ ಹೊಡೆದು ಪುಟಿಸಬೇಡಿ ಎಂದಿದ್ದು ನೆನಪಿಸಿಕೊಂಡರೆ ನಗು ಬರುವುದು ಖಂಡಿತ! ಕಾರಣ ಚಂಡು ತುಂಬಾ ಹಲ್ಕಾ ಇದ್ದ ಕಾರಣ ಎಲ್ಲಿ ಒಡೆದಿತ್ತು ಎನ್ನುವ ಭಯ ಅವನಿಗೆ! ನಮಗೆ ಒಂದು ದಿವಸ ಆದರೂ ಬರಲಿ ಎಂದು ನಮ್ಮ ಇನ್ಸ್ಪೆಕ್ಷನ್!

ನಮ್ಮ ಉತ್ಸಾಹ ಎಂದು ಕಡಿಮೆ ಆಗುವ ಮಾತೆ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಮರಳಿ ಯತ್ನವ ಮಾಡು ಎನ್ನವ ಹಾಗೆ ಹೊಸ ಚಂಡಿನ ಆಗಮನಕ್ಕೆ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಆದರೆ ಇಂದು, ಅನೇಕ ಬಗೆಯ ಚಂಡಿನ ಸೌಲಭ್ಯವಿದೆ, ಪಾಕೆಟ್ ದುಡ್ಡಿಗೆ ಕಡಿಮೆಯಿಲ್ಲ ಆದರೆ ಎಲ್ಲಿ ಹುಡುಕಲಿ ಆಟಗಾರರನ್ನು! ಬನ್ನಿ ಒಂದು ಮ್ಯಾಚ್ ಆಡೋಣ ಎಂದು ಕೇಳಿದರೆ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಅವರಷ್ಟು ಬ್ಯುಸಿ ಯಾರು ಇಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ಹಾಗೆ ಮಾತುಗಳ ಸಂಭಾಷಣೆ! ನಾವೆಲ್ಲ ೩೫-೪೫ರ ಆಸು ಪಾಸಿನ ಯುವಕರ ಕಥೆ ಒಂದು ಕಡೆ ಆದರೆ , ಇಂದಿನ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಬ್ಯಾಟು , ಚಂಡು , ಗಾರ್ಡ್ , ಶೂಸ್ ಎಲ್ಲ ಇವೆ ಆದ್ರೆ ಆಡುವ ಮನಸ್ಸಿಲ್ಲ. ಅವರೆಲ್ಲ ಮೊಬೈಲ್, ಟ್ಯಾಬ್, ಲ್ಯಾಪ್ ಅಲ್ಲಿ ಬ್ಯುಸಿ ಇದ್ದಾರೆ. ನಮಗೆ ಇದ್ದದ್ದು ಒಂದೇ ಬ್ಯಾಟ್ ಅದು ಬ್ಯಾಂಡೇಜ ಸುತ್ತಿದ್ದ ಬ್ಯಾಟು, ಮತ್ತೊಂದು ಕಡೆ ರನ್ನರ್ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಬಡಿಗೆ ಇರುತ್ತಿತ್ತು!

ಇದು ನನ್ನ ಬಾಲ್ಯದ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಬಂದ ಎಂ ಆರ್ ಐ ಚಂಡಿನ ಕಥೆ ! ನನಗೆ ಖಂಡಿತ ಗೊತ್ತು ನಿಮಗೂ ಇದರ ಅನುಭವ ನಿಮಗೂ ಆಗಿದೆ ಎಂದು ಭಾವಿಸುತ್ತೇನೆ ! ಇಂದು ಇದನ್ನು ಬರೆಯಲು ಕಾರಣವಾಗಿದ್ದು , ನಮ್ಮ ಹುಳಿಮಾವಿನ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಬಳಗದ ಸಂದೀಪ್ ಎಂಬ ಗೆಳಯರು ಚಂಡಿನ ಚಿತ್ರ ಕಳಿಸಿ , ಈ ಚಂಡು ಇನ್ನು ಇದೆಯಾ ಎಂದು ಕೇಳಿದ್ದರು ?

ಆಟಗಳು ಸ್ನೇಹದ ಜೊತೆ, ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಉತ್ಸಾಹ ತುಂಬ ಬಲ್ಲದು ಮತ್ತು ದೈಹಿಕ ಕ್ಷಮತೆ ಕೊಡಬಲ್ಲದು. ಅದಕ್ಕೆ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಆಟ ಆಡುವದಕ್ಕೆ ಪ್ರೋತ್ಸಹಿಸುವುದು ನಮ್ಮ ಕರ್ತ್ಯವ್ಯ ! ಅದರ ಜೊತೆಗೆ ನಮ್ಮ ಸಲುವಾಗಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯ ಕಾಯ್ದಿಟ್ಟರೆ ತುಂಬಾ ಒಳ್ಳೆಯದು.

“ಒಂದು ಚಂಡು ನಂಬಿಕೆಯನ್ನು ಹೊತ್ತಿತ್ತು, ಆಟದ ಆಸೆಯನ್ನು ಬೆಳೆಸಿತ್ತು, ಸ್ನೇಹದ ಜೀವಾಳವಾಯ್ತು. ಇಂದು ಎಲ್ಲವೂ ಇದ್ದು, ಆಟವೇ ಇಲ್ಲ! ಹಳೆ ದಿನಗಳ ಮೌಲ್ಯ ನಿಜಕ್ಕೂ ಅಮೂಲ್ಯ!”

“Behind This Ball Lies a Deeper Story! Which Ball? Come, Let Me Show You…”

I’m Bhimashankar Teli, from a small village called Ballolli, located right on National Highway 13. It’s a simple, beautiful village — a village of hardworking farmers and self-respecting families who built their lives with dignity. I studied in the Kannada medium school in our village, which had classes only up to 10th standard.

Like most villages, popular games included kabaddi and surmane (a traditional game), but by the early 1990s, cricket had become a craze! To play cricket, all we needed was a field, one bat, and one ball. That’s it! Young boys from the village would gather, and the game was on!

We were all cricket crazy. If we left home at 7 a.m. for a tournament, we’d only return at 7 p.m. Just imagine what kind of “love” we must’ve received from our parents when we returned! (Yes, sometimes even sneaked in after dad fell asleep!) I’m sure this resonates with many of you.

Every day after school, from around 5:15 PM to 7 PM, we used to play a 10-over match. We never lacked players — only the ball was the issue. The ball we used to buy was called an MRI cricket ball, and its cost was ₹11–₹12.

To raise that amount, we would collect coins — 25 paise, 50 paise, ₹1 — from each friend. Some couldn’t even afford that. But still, together, we somehow managed to gather the ₹12 needed to buy a ball. That feeling of finally collecting enough money and buying the ball? Indescribable.

Cricket was not just a game for us — it built friendships, unity, and memories that still live with us today. Initially, the MRI ball would last 2–3 days, but as the quality declined, it would break in just 4–5 overs. Sometimes we’d plead with the shopkeeper to exchange the broken ball. For a while, it worked, but eventually, we were left without a ball.

We had the players. We had the spirit. But the game would end abruptly — because the ball gave up, not us. Yet, we never quit. After a couple of days, we’d again start collecting coins, head back to the store, inspecting every ball thoroughly — pressing it, bouncing it — even though the shopkeeper would warn, “Don’t press it too hard, or it’ll break!”

That was our version of quality control!

Our enthusiasm never faded. We waited eagerly for the new ball to arrive and for the next game to begin.

Fast forward to today:

We now have access to many types of cricket balls, we don’t worry about pocket money anymore, and we can afford good bats, shoes, and kits. But where are the players?

Ask someone for a match today and the replies are:
“Too busy,” “No time,” “Maybe next weekend.”

We — those in the 35 to 45 age group — still remember those days. But the kids of today? They have everything — bats, balls, pads, guards, even turf pitches. But they lack the inclination to play. They are too busy on mobile phones, tablets, and laptops.

Back then, we had only one bat — usually patched up with tape — and for the non-striker, sometimes just a stick. But we had endless energy and love for the game.

This is the story behind the MRI cricket ball from my childhood. And I’m sure many of you have a similar story tucked away in your memories.

What prompted me to write this? A friend named Sandeep from our Hulimavu Cricket Group sent me a photo of the old ball and asked,
“Do you remember this?”

Oh, we do. And we always will.

Final Thought:

“Games build not only the body but also the bonds between hearts. Let’s encourage our children to play — not just for fitness, but for friendship and joy. And maybe, let’s save some time for ourselves to relive those moments again.”