ಸುಪ್ತ ಮನಸ್ಸಿನ ಶಕ್ತಿ – ನಾವೆನು ನಂಬುತ್ತೇವೋ, ಅದನ್ನೇ ನಾವು ರೂಪಿಸುತ್ತೇವೆ.

ಕೆಲವು ದಿನಗಳ ಹಿಂದೆ ನಾನು – “ಸುಪ್ತ ಪ್ರಜ್ಞಾ ಮನಸ್ಸಿನ ಶಕ್ತಿ” ಎಂಬ ಜೋಸೆಫ್ ಮರ್ಫಿಯವರ ಪುಸ್ತಕ ಓದುತ್ತಿದ್ದೆ . ಇನ್ನೂ ಎರಡನೇ ಅಧ್ಯಾಯವಲ್ಲದೆ ಮುಂದೆ ಓದಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಈಗಾಗಲೇ ಕೆಲವೊಂದು ತತ್ವಗಳು ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ತಟ್ಟಿವೆ.

ಅವರು ಒಂದು ಗುಟ್ಟು ಬಿಚ್ಚುತ್ತಾರೆ: ನಿಮ್ಮ ಸುಪ್ತ ಮನಸ್ಸು ಹೇಗೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತದೆ ಎಂಬ ತಿಳುವಳಿಕೆ ನಿಮ್ಮ ಭವಿಷ್ಯ ರೂಪಿಸುತ್ತೆ. ನಾವು ನಂಬಿದಂತೆ ನಮ್ಮ ಆಂತರಿಕ ಚೇತನ ವರ್ತಿಸುತ್ತದೆ. ನಾವು ನಕಾರಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಯೋಚಿಸಿದರೆ, ಅದನ್ನೂ ಸಹ ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ನೀವು ಹಾಸ್ಯವನ್ನೋ ನಿಂದೆಯನ್ನೋ ಮಾಡಿದರೂ, ಅದು ಹಾಗೆ ಅಲ್ಲ ನೋಡದು – ನಾವು ಹೇಳಿದ್ದು ನಿಜವೆಂದು ನಂಬುತ್ತದೆ.

ಒಂದು ಸುಂದರ ಉದಾಹರಣೆ ಅವರು ಕೊಡುತ್ತಾರೆ: ನದಿ ಅಥವಾ ಸಮುದ್ರದ ಹಡುಗಿನಲ್ಲಿ ಪ್ರಯಾಣ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರೆ , ನಾವಿಕ ಹೇಳುವದೆಲ್ಲ ನೀವು ಕೇಳುತ್ತೀರಿ, ಕಾರಣ ಅವನಿಗೆಲ್ಲ ಗೊತ್ತಿದೆ ಎಂಬ ನಂಬಿಕೆ ಮತ್ತು ನಿಜಾಂಶ. ಅದೆ ರೀತಿಯಾಗಿ, ನಮ್ಮ ಸುಪ್ತ ಮನಸ್ಸಿಗೂ ನಾವು ದಿಕ್ಕು ಕೊಟ್ಟರೆ ಅದು ನಾವಿಕನಂತೆ ನಮ್ಮನ್ನು ಸಾಗಿಸುತ್ತದೆ. ಮತ್ತೊಂದು ಮಾತು – ಸುಪ್ತ ಪ್ರಜ್ಞೆಗೆ ಹಾಸ್ಯ ತಿಳಿಯದು, ಅದು ನೇರವಾಗಿ ನಿಮ್ಮ ಮಾತುಗಳನ್ನು ತಾಳುತ್ತದೆ. ನೀವು ನಕಾರಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಯೋಚಿಸಿದರೂ ಸಹ, ಅದು ಅದನ್ನೇ ಜಾರಿಗೊಳಿಸುತ್ತೆ.

ಸಮಯ ಸಿಕ್ಕಾಗ ಈ ಪುಸ್ತಕ ಓದಿ – ನಿಜಕ್ಕೂ ಪ್ರೇರಣಾದಾಯಕ.

ಹೆಜ್ಜೆ ಹಿಂದಕ್ಕೆ – ಹಳೆಯ ದಿನಗಳ ನೆನಪು:-

ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಭೂಗತ ಪ್ರಪಂಚ ಎಂದು ಅನೇಕ ಚಲನ ಚಿತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಪೀಠಿಕೆ ಹಾಕಿ ಬೆಚ್ಚಿಬೀಳಿಸುವ ಭೂಗತ ಲೋಕವನ್ನು ನೋಡಿದ ನಾವು! ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಸಾಫ್ಟ್ವೇರ್ ಇಂಜಿನಿಯರ್ ಲೋಕವನ್ನು ಖಂಡಿತ ನಾವೆಲ್ಲಾ ಕೇಳಬೇಕು ಮತ್ತು ನೋಡಬೇಕು ! ಅದನ್ನು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಖಂಡಿತ ಬರೆಯುತ್ತೇನೆ. ಹತ್ತಾರು ವರ್ಷ ಆಫೀಸ್ ಕಾರಿನಲ್ಲಿ ಓಡಾಡಿದ ನನಗೆ ಕಳೆದ ಕೆಲವು ತಿಂಗಳಿನಿಂದ ಮೆಟ್ರೋದಲ್ಲಿ ಆಫೀಸಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಮೆಟ್ರೋ ಟ್ರಾಫಿಕ್ ಇಲ್ಲದೆ ವೇಗವಾಗಿ ಹೋಗುತ್ತದೆ ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಇಂದು ಇದಕ್ಕೆ ಡಿಮ್ಯಾಂಡ್! ದಿವಂಗತ ಅಪರ್ಣ ಅವರು “ಮುಂದಿನ ನಿಲ್ದಾಣ ನಾಡ ಪ್ರಭು ಕೆಂಪೇಗೌಡ ನಿಲ್ದಾಣ” ಬಾಗಿಲಗಳು ಎಡಕ್ಕೆ ತಗೆಯುತ್ತವೆ ಎಂದು ಹೇಳಿದ ಕ್ಷಣ ಒಂದೂ ಮಿಲಿ ಸೆಕೆಂಡ್ಸ್ ತಡ ಮಾಡದೆ ಮೆಟ್ರೋದಿಂದ ಇಳಿದೆ, ತಡ ಮಾಡಿದರೆ ಮತ್ತೊಂದು ನಿಲ್ದಾಣಕ್ಕೆ ಹೋಗುವ ಭಯ!

ಎಲ್ಲಿ ನೋಡಿದಲ್ಲಿ ಹೆಗಲಿಗೆ ಬ್ಯಾಗ್ ಹಾಕಿಕೊಂಡವರೇ , ರಾತ್ರಿ ಸುಮಾರು ೮ ಘಂಟೆ, ಅವರೆಲ್ಲ ನಮ್ಮ ಬಳಗದವರೇ! ಎಂದರೆ ಸಾಫ್ಟ್ವೇರ್ ಇಂಜಿನಿಯರ್. ಇದೆಲ್ಲ ನೋಡಿದ ನನಗೆ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಏನೋ ಕಸಿವಿಸಿ .. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ೯ಕ್ಕೆ ಹೋದ ಜೀವ ಮತ್ತೆ ಮನೆ ಸೇರುವುದು ೯ಕ್ಕೆ! ಮುಂದಿನ ರೇಷ್ಮೆ ಸಂಸ್ಥೆ ಮೆಟ್ರೋ ಹತ್ತಿ, ಪುಣ್ಯಕ್ಕೆ ಸೀಟ್ ಬೇರೆ ಸಿಕ್ಕಿತ್ತು, ಕೆಲಸ ಮಾಡಿ ದಣಿವಾದ ದೇಹ ಸ್ವಲ್ಪ ನಿದ್ದೆಗೆ ಜಾರಿತ್ತು, ನನ್ನ ಸುಪ್ತ ಮನಸ್ಸು ಸ್ವಲ್ಪ ಕ್ಷಣಗಳ ಹಿಂದೆ ಮನಸ್ಸು ಕಸಿವಿಸಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿತ್ತು, ಅದು ಕೇಳಿಸಿಕೊಂಡಿತ್ತು. ನಮ್ಮೂರಿನ ಹಳೆಯ ನೆನಪು ಹಾಕಲಿಕ್ಕೆ ಶುರು ಮಾಡಿತ್ತು.

ಸುಮಾರು ೩೦-೪೦ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಹೋಗಿ(ವಯಸ್ಸಾಗಿದ್ದರೆ ೫೦-೬೦ ವರ್ಷ ಹಿಂದೆ ಹೋಗಿ ನೋಡಿ, ಖಂಡಿತ ನಿಮಗೆ ನಿಮ್ಮ ನೆನಪುಗಳ ಆನಂದ ಭಾಷ್ಪ ಬರುವದರಲ್ಲಿ ಯಾವದೇ ಸಂಶಯಬೇಡ ) ನಿಮ್ಮ ಜೀವನವನ್ನು ಮೆಲಕು ಹಾಕಿ! ನೀವು ಹುಟ್ಟಿದ ಮನೆ, ನಿಮ್ಮೂರು , ನೀವು ಆಟವಾಡಿದ ಮೈದಾನ, ಓಣಿಗಳು, ಗೆಳೆಯರು, ನೆರೆಮನೆಯವರು, ನಿಮ್ಮ ಹೊಲ, ಅಂದು ಹೇಗೆಲ್ಲ ಶಾಲೆಯ ಸಮಯದ ನಂತರ ಜೀವನ ಕಳೆದಿತ್ತು! ಯಾವ ಯಾವ ಆಟಗಳು ಆಡಿದ್ದೀರಿ, ಮತ್ತೆ ಸಮಯ ಸಿಕ್ರೆ ಎಷ್ಟಿದೆ ಆಡುವ ತವಕ! ಹೀಗೆಲ್ಲ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿ ಯೋಚನೆ ಮಾಡಿ ಮತ್ತೆ ಕಣ್ಣು ತಗೆಯಿರಿ, ನಿಮ್ಮ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಖುಷಿ ಬಂತೋ ಇಲ್ಲೋ ಎಂದು ಕನ್ನಡಿಯಲ್ಲಿ ನೋಡಿ! ಖಂಡಿತ ನಿಮ್ಮ ಸವಿ ನೆನಪುಗಳು ಬಂದೆ ಬರುತ್ತವೆ. ಸದ್ಯಕ್ಕೆ ಪ್ರೀತಿಯ ನೆನಪುಗಳು ಬಂದಿವೆ ಎಂದು ನಿಮ್ಮ ಸುಪ್ತ ಪ್ರಜ್ಞಾ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಹೇಳಬೇಡಿ! 🙂 ನಾವು ನೋಡಬೇಕಿರುವುದು ನಮ್ಮ ಹಳೆಯ ಉತ್ಕೃಷ್ಟ ಅದ್ಭುತವಾದ ಕ್ಷಣಗಳು.

ಆ ದಿನಗಳ ಸವಿಯ ಅನುಭವ:-

ದೊಡ್ಡ ತೊಲಬಾಗಿಲು, ಹತ್ತಾರು ಅಂಕಣದ ಮನೆ – ಮನೆ ತುಂಬಾ ಜನ. ಒಂದು ಕ್ಷಣವೂ ಶಾಂತವಿರಲಿಲ್ಲ. ‘ನನಗೆ ವಿಶ್ರಾಂತಿ ಬೇಕು’ ಅನ್ನೋ ಮಾತುಗಳು ಕೇಳಿಯೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅಡುಗೆಮನೆಯಲ್ಲಿ ಶುದ್ಧ ಹಾಲು, ತುಪ್ಪದ ಪರಿಮಳ. ಬರ್ಗರ್, ಪಿಜ್ಜಾ ಎಂದೇ ಗೊತ್ತಿರದ ದಿನಗಳು. ಹೊಲಗಳಿಗೆ ಹೋದರೆ ಮಾವು, ಬಾರಿಕಾಯಿ, ಪೆರು, ಕಬ್ಬು – ಎಲ್ಲವೂ ಸಹಜವಾಗಿ ಸಿಗುತ್ತಿತ್ತು. ಟಿವಿ ಇದ್ದರೂ ದಿನಕ್ಕೆ ಒಂದು ಗಂಟೆ ಮಾತ್ರ. ಮೊಬೈಲ್, ಇಂಟರ್ನೆಟ್, ಆನ್ಲೈನ್ ಆಟಗಳ ಪರಿಚಯವೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಯಾರೂ “ನಾನು ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ವಾಕ್ ಮಾಡ್ತೀನಿ” ಅಥವಾ “ಡಯಟ್ ಮಾಡ್ತೀನಿ” ಅಂತ ಹೆಮ್ಮೆಪಡುವ ಕಾಲವಲ್ಲದು ಅದು. ಊರಿಗೆ 2–3 ನ್ಯೂಸ್ ಪೇಪರ್, ಒಂದಿಬ್ಬರು ಓದುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವರು ಬರೋಬ್ಬರಿ ಅರ್ಧ ದಿವಸ ಓದುತ್ತಿದ್ದರು..ಹಳ್ಳಿಗಳಲ್ಲಿ ಕುಡಿಯುವ ನೀರಿಗೆ ವಿದ್ಯುತ್ ಅವಲಂಬನೆ ಇರಲಿಲ್ಲ.

ಇಂದು ವಿದ್ಯುತ್ ಇಲ್ಲಾಂದ್ರೆ ಕುಡಿಯುದಕ್ಕೆ ನೀರೇ ಇರಲ್ಲ. ಎಲ್ಲಾದರೂ ಒಂದು ಕೈ ಪಂಪ್ ಇದ್ದರೇ ಹೆಚ್ಚು! – ಊರಿಗೆ ಜೀವಾಧಾರ! ವಾರಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ನಡೆಯುವ ಊರಿನ ಸಂತೇನೆ ಇಂದಿನ ಶಾಪಿಂಗ್ ಮಾಲ್, ತರಕಾರಿ ಮಳಿಗೆ. ತೊಡುವ ಬಟ್ಟೆಗಳು, ಮನೆಗೆ ಬೇಕಾಗುವ ಎಲ್ಲ ಸಾಮಗ್ರಿಗಳು ಸಂತೆಯಲ್ಲಿ ಸಿಗುತ್ತಿದ್ದವು. ಇಂದಿಗೂ ಹಳ್ಳಿಗಳಲ್ಲಿ ಸಂತೆ ಇದೆ ಆದರೆ ತರಕಾರಿ ಮತ್ತು ಕಾಳು ಕಡಿಗಳಿಗೆ ಸೀಮಿತ! ಕೆಲಸ ಮಾಡುವವರಿಗೆ ಅಂದು ಅರ್ಧ ದಿನ ಅಷ್ಟೇ ಕೆಲಸ. ವಾರಕ್ಕೆ ಬೇಕಾಗುವ ದಿನಸಿಗಳು ಸಂತೆಯಲ್ಲಿ ಖರೀಧಿ ಮಾಡಬೇಕು. ನಮ್ಮ ಹಳ್ಳಿಗಳಿಗೆ ಭೇಟಿ ಕೊಟ್ಟರೆ ಇಂದೂ ಸಂತೆ ನೋಡಬಹುದು.

ಒಂದು ದಿನ ಚಿನ್ನಿ-ದಾಂಡ ಆಟ ಆಡುತ್ತಿದ್ದೆವು – ನಮ್ಮ ಬಾಲ್ಯದ ಅಪ್ರತಿಮ ಆಟಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗಿದೆ.

ಆಟ ಪ್ರಾರಂಭಕ್ಕೆ, ನೆಲದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಪಿಚ್ ಮಾಡಬೇಕು – ಸ್ವಲ್ಪ ಅಗೆದು, ಚಿನ್ನಿಯನ್ನು ಇರಿಸಲು ದಾಂಡಕ್ಕೆ ಜಾಗ ಕಲ್ಪಿಸಬೇಕು. ಚೀನಿ ಇಟ್ಟಮೇಲೆ, ದಾಂಡದಿಂದ ಅದನ್ನು ಹೊಡೆದು ದೂರ ಚಿಕ್ಕಬೇಕು! ಎದುರಾಳಿಗಳು ಚೀನಿಯನ್ನು ನಿಲುಕದಂತೆ ಹಿಡಿದರೆ – ಆಟಗಾರ ಔಟ್! ಆದ್ರೆ, ಕೈಯಲ್ಲಿ ಬಿದ್ದಿಲ್ಲ ಅಂದ್ರೆ – ಪಿಚ್ನಲ್ಲಿರುವ ದಾಂಡವನ್ನು ಮತ್ತೆ ಸೇರುವ ಕಸರತ್ತು ಆರಂಭವಾಗುತ್ತದೆ.

ಚೀನಿ ಎಲ್ಲಿ ಬಿದ್ದಿತೋ, ಅಲ್ಲಿ ನಿಂತು ದಾಂಡಿಗೆ ಅದನ್ನು ಹೊಡೆಯಬೇಕು. ಚೀನಿ ದಾಂಡಿಗೆ ತಗಿದ್ರೆ ಆಟ ಮುಂದುವರಿಯುತ್ತದೆ. ತಗದ್ರೆ ಮತ್ತೆ ಔಟ್ – ಮುಂದಿನ ಆಟಗಾರ ಮೈಸಲು ಬಂದು ನಿಂತಿರುತ್ತಾನೆ. ಆಟಕ್ಕೆ ಇನ್ನೊಂದು ಚುಟುಕು twist ಇತ್ತು: ಎದುರಾಳಿಗಳ ನಾಯಕ ಫೀಲ್ಡಿನಲ್ಲಿ ನಿಂತು ನೋಡುತ್ತಾನೆ. ಅವರ ತಂಡದ ಒಬ್ಬನು “ಕುದುರೆ” ಆಗಿ ನಿಂತು, ಮತ್ತೊಬ್ಬನು ಅವನ ಮೇಲಿದೆ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳಬೇಕು.

ಅಂದು ನಾನು ಕುದರೆಯಾಗಿದ್ದೆ! ಸ್ನೇಹಿತನು ಬೆನ್ನ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತುಕೊಂಡಿದ್ದ – ನಾವು ಇಬ್ಬರೂ ಆಟದ ಉತ್ಸಾಹದಲ್ಲಿ ಓಡುತ್ತಿದ್ದೆವು, ನಗುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಆದರೆ ಆಟ ಮುಗಿದಾಗ ನಾನು ಹೊತ್ತಿದ್ದೆನು ಬೆನ್ನುನೋವಿನ ನೆನಪನ್ನು – ಅದನ್ನು ಹೇಳತೀರಲಾರೆ! ಅದು ಕೂಗಿನ ನೋವೋ, ನಗುಚಿದ ನೋವೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ – ಆದರೆ ಆ ದಿನದ ಆಟ, ಆ ಸ್ನೇಹ, ಆ ನೆನೆಪುಗಳು ಎಷ್ಟೇ ವರ್ಷ ಕಳೆದರೂ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ಉಳಿದಿವೆ. ಚಿನ್ನಿ-ದಾಂಡ – ಕೇವಲ ಆಟವಲ್ಲ, ಅದು ನಮ್ಮ ಅಸಲಿ ಬದುಕಿನ ಉತ್ಸಾಹದ ಒಂದು ಛಾಯೆ.

“ನಿದ್ದೆಯ ಮಬ್ಬಿನಲ್ಲಿ ತೇಲುತ್ತಾ ಇದ್ದಾಗ, ಅಪರ್ಣಾ ಅವರ ಆ ಮೃದುವಾದ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ ‘ಮುಂದಿನ ನಿಲ್ದಾಣ ಕೋಣನಕುಂಟೆ ಕ್ರಾಸ್, ಬಾಗಿಲುಗಳು ಎಡಕ್ಕೆ ತೆರೆಯುತ್ತವೆ’ ಎಂಬ ಘೋಷಣೆ ಕೇಳಿತು.
ಆ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಸುಪ್ತ ಪ್ರಜ್ಞೆ, ಅಚುಕಾಗಿ – ‘Get down’ ಎಂದು ಎಚ್ಚರಿಸಿತು. ಮೆಟ್ರೋನಿಂದ ಕೆಳಗಿಳಿದ ನಂತರ, ಮನೆಗೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕುವವರೆಗೂ – ಆ ಹಳೆಯ ದಿನಗಳ ನೆನಪುಗಳು ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಹಿರಿದಾಗಿ ಓಡಾಡುತ್ತಲೇ ಇದ್ದವು. ಪ್ರತಿಯೊಂದು ನೆನೆಪೂ, ಒಂದು ಹಿತಕರ ಭಾವನೆ, ಒಂದು ನಗು ಹುಟ್ಟಿಸುವ ಛಾಯೆ — ಬೇರೆ ಜಗತ್ತೊಂದರ ತಾಕತ್ತಿದ್ದಂತಿತ್ತು.“

A Few Days Ago — and a Journey Back in Time…

A few days ago, I was reading the book “The Power of Your Subconscious Mind” by Joseph Murphy. I’ve only completed two chapters so far, but already, some truths have struck me profoundly.

He reveals a secret: your understanding of how the subconscious mind works shapes your future. It behaves exactly as you believe. If you think negatively, it accepts that too. Whether you joke or criticize, your subconscious doesn’t differentiate — it takes everything at face value and starts working accordingly.

Murphy gives a beautiful example: when you’re sailing on a river or sea, you obey the captain’s directions without question — because you trust that he knows the way. Likewise, if we give clear directions to our subconscious mind, it navigates our life like a skilled captain. One striking truth: your subconscious mind doesn’t understand humor — it takes every word seriously. Even if your words are sarcastic or self-deprecating, it follows them as commands.

If time permits, do read the book — it’s truly inspiring.

A Step Back – Recalling the Village Days…

We’ve all seen movies that depict Bengaluru’s so-called “underworld.” But I think it’s time we also talk about the Software Engineer World of Bengaluru. I promise I’ll write about that another day in detail.

After years of commuting in office cabs, I recently started using the metro. It’s fast, avoids traffic, and that’s exactly why it’s in such demand these days. The late Aparna’s soft voice still echoes in my ears:
“Next station is Nadaprabhu Kempegowda Station… doors will open to the left.”

The moment I heard that, I jumped off the metro almost instinctively. A delay of even a millisecond could have taken me to the next station!

Everywhere I looked, people with backpacks, tired faces — around 8 PM — they were all my kind: software engineers. In that moment, something stirred inside me. Morning 9 to night 9 — this is our routine.

At the next stop, “Rashtriya Reshme Nigam,” I managed to get a seat. Exhausted, I dozed off a little. But moments earlier, my subconscious mind had already absorbed that strange restlessness… and it pulled out an old memory — a throwback to my village.

A Slice of Life from Those Beautiful Days…

Go back 30–40 years (or 50–60 if you’re older). Just reflect a moment — your birthplace, your house, the courtyard where you played, the lanes, friends, neighbors, your farm, and how life was after school! What games did you play? How eagerly did you wait for free time to play again?

Close your eyes and just think for a few moments… then open them and look in the mirror — did a smile appear on your face? If yes, then you’ve touched your sweetest memories. Don’t tell your subconscious this was just nostalgia. Tell it — this was joy.

Let’s not forget those golden times.

The Joy of Those Days:

A huge wooden door, a house with multiple rooms and bustling family members. There was never a moment of silence, never a thought like, “I need peace.”
The kitchen smelled of pure ghee and fresh milk. Pizza and burgers? Never even heard of them.

We’d visit farms and eat mangoes, guavas, sugarcane – everything natural and free. Even though we had a TV, we’d watch it only for an hour a day. No mobile phones, no internet, no online games. Nobody was proud of saying, “I go for morning walks,” or “I’m on a diet.”

In those days, a village had just two or three newspapers, and a couple of people would read them for hours together.
Electricity wasn’t essential for drinking water – hand pumps were our lifelines.

Weekly markets were our shopping malls. Clothes, groceries — everything was available there. Today, markets still exist but have shrunk to just vegetables and grains.

Back then, people worked only half-days, and weekly groceries were bought in one go. If you ever visit your village again — don’t miss the local fair or market.

One Day — The Game of Gilli-Danda:

We were playing Gilli-Danda — one of our most cherished childhood games.

First, we would scratch the ground to make a pitch, placing the small stick (gilli) perfectly. The long stick (danda) had to hit the gilli so it flew far. If the opposing team caught it — you’re out! But if it dropped to the ground, you had a chance to return to the pitch.

You had to hit the gilli from where it landed and try to reach the pitch again. If it touched the pitch — the game continued. If not — out again.

The game even had a fun twist. One player from the opposing team became the “horse,” and another had to ride him while watching the field.

That day, I was the horse! My friend sat on my back, and we were running and laughing like crazy. After the game, my back ached — it still makes me laugh. That pain, that laughter, those friendships — they remain forever in my heart.

Gilli-Danda was not just a game. It was a pure celebration of life.

Awakening Again…

Floating in semi-sleep on the metro, I heard Aparna’s soft announcement again:
“Next station Konanakunte Cross… doors will open to the left.”

My subconscious whispered firmly: “Get down!”

As I stepped out and walked toward home, those village memories kept rushing through me… Every memory a warm feeling, a reflection of joy, a gentle smile — as if a different world had embraced me.